Niedziela
Czytania
(Dz 10,34a-37-43)
Gdy Piotr przybył do domu centuriona w Cezarei, przemówił: Przekonuję się, że Bóg naprawdę nie ma względu na osoby. Wiecie, co się działo w całej Judei, począwszy od Galilei, po chrzcie, który głosił Jan. Znacie sprawę Jezusa z Nazaretu, którego Bóg namaścił Duchem Świętym i mocą. Dlatego że Bóg był z Nim, przeszedł On dobrze czyniąc i uzdrawiając wszystkich, którzy byli pod władzą diabła. A my jesteśmy świadkami wszystkiego, co zdziałał w ziemi żydowskiej i w Jerozolimie. Jego to zabili, zawiesiwszy na drzewie. Bóg wskrzesił Go trzeciego dnia i pozwolił Mu ukazać się nie całemu ludowi, ale nam, wybranym uprzednio przez Boga na świadków, którzyśmy z Nim jedli i pili po Jego zmartwychwstaniu. On nam rozkazał ogłosić ludowi i dać świadectwo, że Bóg ustanowił Go sędzią żywych i umarłych. Wszyscy prorocy świadczą o tym, że każdy, kto w Niego wierzy, przez Jego imię otrzymuje odpuszczenie grzechów.
(Ps 118,1-2.16-17.22-23)
REFREN: W tym dniu wspaniałym wszyscy się weselmy
Dziękujcie Panu, bo jest dobry,
bo Jego łaska trwa na wieki.
Niech dom Izraela głosi:
Jego łaska na wieki.
Prawica Pana wzniesiona wysoko,
prawica Pańska moc okazała.
Nie umrę, ale żył będę
i głosił dzieła Pana.
Kamień odrzucony przez budujących
stał się kamieniem węgielnym.
Stało się to przez Pana
i cudem jest w naszych oczach.
(Kol 3,1-4)
Jeśliście więc razem z Chrystusem powstali z martwych, szukajcie tego, co w górze, gdzie przebywa Chrystus zasiadając po prawicy Boga. Dążcie do tego, co w górze, nie do tego, co na ziemi. Umarliście bowiem i wasze życie jest ukryte z Chrystusem w Bogu. Gdy się ukaże Chrystus, nasze życie, wtedy i wy razem z Nim ukażecie się w chwale.
SEKWENCJA
Niech w święto radosne Paschalnej Ofiary
Składają jej wierni uwielbień swych dary.
Odkupił swe owce Baranek bez skazy,
Pojednał nas z Ojcem i zmył grzechów zmazy.
Śmierć zwarła się z życiem i w boju, o dziwy,
Choć poległ Wódz życia, króluje dziś żywy.
Maryjo, ty powiedz, coś w drodze widziała?
Jam Zmartwychwstałego blask chwały ujrzała.
Żywego już Pana widziałam, grób pusty,
I świadków anielskich, i odzież, i chusty.
Zmartwychwstał już Chrystus, Pan mój i nadzieja,
A miejscem spotkania będzie Galilea.
Wiemy, żeś zmartwychwstał, że ten cud prawdziwy,
O Królu Zwycięzco, bądź nam miłościwy.
Aklamacja (1 Kor 5,7b-8a)
Chrystus został ofiarowany jako nasza Pascha. Odprawiajmy nasze święto w Panu.
(J 20,1-9)
Pierwszego dnia po szabacie, wczesnym rankiem, gdy jeszcze było ciemno, Maria Magdalena udała się do grobu i zobaczyła kamień odsunięty od grobu. Pobiegła więc i przybyła do Szymona Piotra i do drugiego ucznia, którego Jezus kochał, i rzekła do nich: Zabrano Pana z grobu i nie wiemy, gdzie Go położono. Wyszedł więc Piotr i ów drugi uczeń i szli do grobu. Biegli oni obydwaj razem, lecz ów drugi uczeń wyprzedził Piotra i przybył pierwszy do grobu. A kiedy się nachylił, zobaczył leżące płótna, jednakże nie wszedł do środka. Nadszedł potem także Szymon Piotr, idący za nim. Wszedł on do wnętrza grobu i ujrzał leżące płótna oraz chustę, która była na Jego głowie, leżącą nie razem z płótnami, ale oddzielnie zwiniętą na jednym miejscu. Wtedy wszedł do wnętrza także i ów drugi uczeń, który przybył pierwszy do grobu. Ujrzał i uwierzył. Dotąd bowiem nie rozumieli jeszcze Pisma, które mówi, że On ma powstać z martwych.
Rozważania do czytań
Ewangeliarz OP
Oremus
Najpierw cisza sobotniego poranka, kiedy to Jezus zstępuje do otchłani, dalej wigilijne nocne czuwanie, aż po radość płynącą z paschalnego światła... Jezus zmartwychwstał! Ostatnie słowo należy do życia, do miłości, do Jezusa. Przez chrzest należymy do Niego, a więc nosimy w sobie Jego życie, całą Jego historię, Jego drogę. Niech ta noc paschalna sprawi, że staniemy się świadkami zmartwychwstałego Pana! Nieśmy Jego światło wszędzie tam, gdzie panuje ciemność, nadzieję tam, gdzie czai się rozpacz, i miłość tam, gdzie wciąż jeszcze do głosu dochodzi nienawiść. Jezus żyje! Ostatnie słowo należy do Niego.
O. Przemysław Ciesielski OP; Łukasz Kubiak OP, "Oremus" Wielki Post i Triduum Paschalne 2004, s. 214
Patroni dnia:
Święty Zenon z Werony, biskup
Bractwo Słowa Bożego
Komentarze do poszczególnych czytań przygotowane przez Bractwo Słowa Bożego
Komentarz do pierwszego czytania
Rozpoczynamy dziś lekturę Dziejów Apostolskich, którą będziemy kontynuować codziennie przez kolejnych pięćdziesiąt dni. Zarówno fakt spotkania z zawartością tej księgi Nowego Testamentu, jak i treść czytanego dziś fragmentu, niosą ze sobą określone konsekwencje. Dzieje Apostolskie to biblijne przedstawienie historii Kościoła czasów apostolskich, stąd też niekiedy księgę tę nazywa się „Ewangelią Kościoła”. Owszem, czytamy w czasie paschalnym Dzieje Apostolskie, ponieważ zawierają wiele treści na temat zmartwychwstania Jezusa i skutków tego wydarzenia, ale warto także dostrzec, że Kościół, świętując dziś najważniejszą tajemnicę swojej wiary, od razu kieruje spojrzenie na genezę i początki misji, którą otrzymał od swego Pana i której stara się być zawsze wierny. Choć to Zesłanie Ducha Świętego dało początek działalności Kościoła, to jednak zmartwychwstanie Jezusa stanowi źródło energii, sens i zasadę jego misji. Samo zmartwychwstanie nie jest faktem odizolowanym. Zostało poprzedzone życiem, zbawczą działalnością i ofiarą paschalną Jezusa Chrystusa, Syna Bożego. Mowa Piotra w domu Korneliusza stanowi swoiste kompendium tej bogatej rzeczywistości. Jej lektura ubogaca naszą radość świętowania o poczucie głębokiej logiki i spójności wiary, którą wyznajemy.
Komentarz do psalmu
Psalmista wzywa nas do radości, ale właściwie trudno znaleźć słowa i sposób, które mogłyby wyrazić radość uczniów Jezusa przeżywających zmartwychwstanie swojego Mistrza. Kościół posługuje się Psalmem 118, tak bardzo „zasłużonym” w życiu modlitewnym biblijnego Izraela. Dopiero jednak w świetle paschalnego zwycięstwa Chrystusa psalm ten, tak często i ochoczo używany w żydowskiej liturgii świątynnej, odkrywa swoje właściwe, zamierzone przez Ducha Świętego znaczenie. Modlitewny utwór, powstały wiele wieków wcześniej, używany dla wysławiania chwały Najwyższego, w dniu zmartwychwstania naszego Pana doczekał się swojej właściwej premiery i już na zawsze może służyć nam dla wyrażania, zarówno największej tajemnicy naszej wiary jak i przeżywanej z jej powodu radości.
Komentarz do drugiego czytania
Analizując listy św. Pawła, łatwo dostrzec, że temat zmartwychwstania Jezusa i zmartwychwstania tych, którzy Mu zawierzyli, stanowi zasadniczy temat jego przepowiadania. Nic dziwnego, jeżeli bierze się pod uwagę, że właśnie osobiste spotkanie Pawła ze Zmartwychwstałym na drodze koło Damaszku dokonało zbawiennego przewrotu w jego życiu, przemieniło prześladowcę Kościoła w gorliwego głosiciela Ewangelii. Paweł miał do czego wracać, miał co głosić i nigdy nie tracił możliwości, aby przepowiadać, że Chrystus zmartwychwstał. Z takim orędziem zwraca się także do wspólnoty chrześcijan w Kolosach. Choć Paweł osobiście nie zakładał Kościoła w tym mieście, a o wierzących tam w Chrystusa wiedział jedynie ze świadectwa jednego z nich, to jednak nie przeszkadzało mu to w tym, aby do tamtejszych chrześcijan zwrócić się najbardziej wzniosłymi treściami, właśnie o zmartwychwstaniu Jezusa i owocach tego wydarzenia dla wierzących w Niego. Zwycięstwo Jezusa nad śmiercią jest niewyobrażalnym darem dla każdego z nas, ale darem o charakterze oferty, jeżeli można użyć takiego porównania. Wskazuje na to użycie przez Pawła dwóch czasowników w trybie imperativus: szukajcie, rozmyślajcie. W paschalnym zwycięstwie Chrystusa mogą uczestniczyć ci, którzy opowiedzą się po Jego stronie, a to wymaga nawrócenia, odrzucenia światowych miraży i w ich miejsce przyjęcia wartości Bożych, tego, co w górze. Stąd potrzeba usilnego poszukiwania. Wydarzenie Wielkanocne jest też na tyle bogate w swojej treści, że nieodparcie stymuluje do zagłębiania się w paschalną tajemnicę wszystkich, którzy przyjęli je z wiarą. Dlatego Paweł wzywa do rozmyślania, do nieustannej medytacji. Kościół czyni to od samego początku, doświadczając z tego wielkiej mocy dla swojego istnienia i przepowiadania, jednocześnie dostrzegając niewyczerpalność największej tajemnicy swojej wiary. Apostoł zaprasza każdego z nas do szukania i rozmyślania.
Komentarz do Ewangelii
Spośród czterech ewangelicznych relacji na temat zmartwychwstania Jezusa, Kościół co roku w święto paschalne czyta przekaz Jana. Święty Jan, w odróżnieniu od pozostałych ewangelistów, przedstawia swoich świadków pustego grobu Zbawiciela: Marię Magdalenę, Piotra i Jana. Na temat spotkania Marii Magdaleny ze Zmartwychwstałym będziemy jeszcze czytać i rozważać w Oktawie Wielkanocnej. Teraz wystarczy jedynie nadmienić, że przypadła jej łaska pierwszej zobaczyć żywego Zbawiciela, a wcześniej Jego pusty grób. Nie apostołowie, nawet nie Matka, ale ona, która została uratowana ze szponów zła i wiernie do końca kroczyła za swoim Panem. Jeżeli chodzi o wspomnianych apostołów, to spotykamy ich razem w pałacu Annasza w nocy pojmania Jezusa. Wyprawa do pustego grobu Mistrza stanowi część historii ich wspólnej działalności ewangelizacyjnej, którą przedstawia Łukasz w Dziejach Apostolskich. Późniejsze, ważniejsze epizody to uzdrowienie chorego człowieka przy wejściu do świątyni, odważne świadectwo wobec świątynnych kapłanów i podróż do Samarii, kiedy tamtejsi mieszkańcy przyjęli Ewangelię. Za każdym razem zasadniczym motywem ich przepowiadania było świadectwo, że Jezus zmartwychwstał. Udział w paschalnych misteriach Jezusa, nie zawsze do końca świadomy i dojrzały, z pomyłkami i upadkami, przynosi błogosławione owoce w ich późniejszym życiu. Nie od razu wszystko do końca zrozumieli, ale ziarno zostało rzucone i będzie się rozwijać. Przypadek Piotra i Jana czyni jeszcze bardziej doniosłym wezwanie Pawła: szukajcie i rozmyślajcie.
Komentarze zostały przygotowane przez ks. dr Adama Dynaka
Książka na dziś
Czas na Biblię dla kobiet w przekładzie opracowanym przez Zespół Biblistów Polskich z inicjatywy Towarzystwa Świętego Pawła. To ekskluzywne wydanie Pisma Świętego z pewnością przypadnie do gustu i zachwyci kobiece estetki, lubiące otaczać się niebanalnymi i oryginalnymi przedmiotami
Książka do nabycia w Księgarni Mateusza.
Poniedziałek
Czytania
(Dz 2,14.22-32)
W dniu pięćdziesiątnicy stanął Piotr razem z Jedenastoma i przemówił do nich donośnym głosem: Mężowie Judejczycy i wszyscy mieszkańcy Jerozolimy, przyjmijcie do wiadomości i posłuchajcie uważnie mych słów. Mężowie izraelscy, słuchajcie tego, co mówię: Jezusa Nazarejczyka, Męża, którego posłannictwo Bóg potwierdził wam niezwykłymi czynami, cudami i znakami, jakich Bóg przez Niego dokonał wśród was, o czym sami wiecie, tego Męża, który z woli postanowienia i przewidzenia Bożego został wydany, przybiliście rękami bezbożnych do krzyża i zabiliście. Lecz Bóg wskrzesił Go, zerwawszy więzy śmierci, gdyż niemożliwe było, aby ona panowała nad Nim, bo Dawid mówił o Nim: Miałem Pana zawsze przed oczami, gdyż stoi po mojej prawicy, abym się nie zachwiał. Dlatego ucieszyło się moje serce i rozradował się mój język, także i moje ciało spoczywać będzie w nadziei, że nie zostawisz duszy mojej w Otchłani ani nie dasz świętemu Twemu ulec skażeniu. Dałeś mi poznać drogi życia i napełnisz mnie radością przed obliczem Twoim. Bracia, wolno powiedzieć do was otwarcie, że patriarcha Dawid umarł i został pochowany w grobie, który znajduje się u nas aż po dzień dzisiejszy. Więc jako prorok, który wiedział, że Bóg przysiągł mu uroczyście, iż jego Potomek zasiądzie na jego tronie, widział przyszłość i przepowiedział zmartwychwstanie Mesjasza, że ani nie pozostanie w Otchłani, ani ciało Jego nie ulegnie rozkładowi. Tego właśnie Jezusa wskrzesił Bóg, a my wszyscy jesteśmy tego świadkami.
(Ps 16,1-2.5.7-11)
REFREN: Strzeż mnie, o Boże, Tobie zaufałem
Zachowaj mnie Boże, bo uciekam się do Ciebie,
mówię do Pana: „Tyś jest Panem moim”.
Pan moim dziedzictwem i przeznaczeniem,
to On mój los zabezpiecza.
Błogosławię Pana, który dał mi rozsądek,
bo serce napomina mnie nawet nocą.
Zawsze stawiam sobie Pana przed oczy,
On jest po mojej prawicy, nic mną nie zachwieje.
Dlatego cieszy się moje serce i dusza raduje,
a ciało moje będzie spoczywać bezpiecznie
bo w kraju zmarłych duszy mej nie zostawisz
i nie dopuścisz, bym pozostał w grobie.
Ty ścieżkę życia mi ukażesz,
pełnię Twojej radości
i wieczną rozkosz
po Twojej prawicy.
Aklamacja (Ps 118,24)
Oto dzień, który Pan uczynił, radujmy się w nim i weselmy.
(Mt 28,8-15)
Gdy anioł przemówił do niewiast, one pośpiesznie oddaliły się od grobu, z bojaźnią i wielką radością, i biegły oznajmić to Jego uczniom. A oto Jezus stanął przed nimi i rzekł: Witajcie. One podeszły do Niego, objęły Go za nogi i oddały Mu pokłon. A Jezus rzekł do nich: Nie bójcie się. Idźcie i oznajmijcie moim braciom: niech idą do Galilei, tam Mnie zobaczą. Gdy one były w drodze, niektórzy ze straży przyszli do miasta i powiadomili arcykapłanów o wszystkim, co zaszło. Ci zebrali się ze starszymi, a po naradzie dali żołnierzom sporo pieniędzy i rzekli: Rozpowiadajcie tak: Jego uczniowie przyszli w nocy i wykradli Go, gdyśmy spali. A gdyby to doszło do uszu namiestnika, my z nim pomówimy i wybawimy was z kłopotu. Ci więc wzięli pieniądze i uczynili, jak ich pouczono. I tak rozniosła się ta pogłoska między żydami i trwa aż do dnia dzisiejszego.
Rozważania do czytań
Ewangeliarz OP
Oremus
Począwszy od dnia Pięćdziesiątnicy, Kościół ogłasza jedną prawdę: Jezus zmartwychwstał i żyje. Zmartwychwstały Jezus uwalnia człowieka od lęku i od skupienia na sobie samym, dając każdemu misję do spełnienia. Kobiety z Ewangelii miały za zadanie ewangelizować Apostołów, gdy ci wątpili, Apostołowie zaś dostali polecenie pójścia do Galilei, miejsca zamieszkanego przez Żydów i pogan, aby tam otrzymać od Zmartwychwstałego misję głoszenia Ewangelii wszystkim narodom. My jesteśmy zaproszeni do tego, by przez liturgię spotkać zmartwychwstałego Pana, z Nim związać całą naszą egzystencję i w Nim odkryć najgłębszą prawdę o nas samych i o naszej misji.
Ks. Maciej Zachara MIC, "Oremus" Okres Wielkanocny 2004, s. 4
Patroni dnia:
Święty Marcin I, papież i męczennik
Bractwo Słowa Bożego
Komentarze do poszczególnych czytań przygotowane przez Bractwo Słowa Bożego
Komentarz do pierwszego czytania
Spotykamy się z fragmentem mowy Piotra po Zesłaniu Ducha Świętego. Tekst zawiera szereg ciekawych i ważnych informacji. Uwagę zwraca osoba apostoła Piotra. Pełni on rolę, którą wyznaczył mu Pan. Przewodzi kolegium apostolskiemu jako namiestnik Jezusa. Z chwilą zstąpienia Ducha Świętego na Kościół, rola Piotra doznała jeszcze większej ekspozycji. Postawa i poczynania apostoła świadczą o realizowaniu się przepowiedni i woli Jezusa. Inny szczegół zwracający na siebie uwagę to cytaty ze Starego Testamentu i ich interpretacja w świetle wydarzeń paschalnych Jezusa Chrystusa. Możemy podziwiać wnikliwość i spostrzegawczość pierwszych chrześcijan w tym względzie. Teksty, które przez wiele wieków ukrywały w sobie właściwe im orędzie, w końcu odkrywają to bogactwo. Wpływa na to kontekst paschalnego dzieła Jezusa i światło Ducha Świętego, którym zostali napełnieni apostołowie. W planach Bożych nic nie jest przypadkowe czy daremne, wszystko ma swoje miejsce, czas i sens. Tematem centralnym jest jednak zmartwychwstanie Jezusa. W jego świetle, zarówno bolesna przeszłość dotycząca śmierci Jezusa i winnych tego dramatu, jak i niepewna przyszłość nabierają innego znaczenia. Teraz wszystko stało się nowym. Tak postrzegali to Piotr i apostołowie, tak teraz i my możemy patrzeć na życie.
Komentarz do psalmu
Razem z psalmistą powierzamy się naszemu Panu, wyrażając ufność w Jego opiekę. Autorem psalmu powodowała wiara w opatrzność Boga Jahwe, nasze motywy są o wiele bardziej wzniosłe. Jesteśmy świadkami Jezusa Zmartwychwstałego i beneficjentami Jego paschalnego dzieła. On zapewnia życie wieczne wszystkim, którzy Mu uwierzyli i za Nim poszli. Ta wiara rodzi ufność, a ufność podsyca wiarę. Postawa wierzących nie ogranicza się jednak tylko do euforii. Poczucie odpowiedzialności budzi troskę o właściwe przyjęcie i przeżywanie niezwykłego daru. Dlatego doświadczana radość łączy się z zawierzeniem się Bogu, oddaniem się pod skrzydła Jego opieki. Autentyczna radość połączona z odpowiedzialnością za dziedzictwo posiadanej wiary prowadzi do jeszcze większej, do bardziej pełnej zażyłości z Panem.
Komentarz do Ewangelii
Na przestrzeni całej historii zbawienia zawsze w pobliżu dobra czaiło się zło, prawdę atakowało kłamstwo, a brzydota wszelkimi sposobami usiłowała splugawić piękno. Tak było od początku, od ogrodu edeńskiego poprzez epokę patriarchów, potem królów i tak dalej. W Nowym Testamencie również spotykamy tę prawidłowość. Narodzinom Syna Bożego zagrażały mordercze zakusy Heroda, prawda Dobrej Nowiny bez przerwy zmagała się z potwarzami faryzeuszów, a piękny przykład życia Jezusa spotkał się z odpłatą krzyża. Tak też było po Jego zmartwychwstaniu. Świat został odkupiony z mocy śmierci, człowiek zaproszony do życia wiecznego z Bogiem, ale zło ani na moment nie ustawało, aby wszystko zniweczyć, zakłamać. Jedną drogą palestyńskiej ziemi podążały kobiety, świadkowie pustego grobu, przepełnione radością spotkania ze Zmartwychwstałym, gotowe zanieść tę radosną wieść całemu światu i drogą paralelną kroczyli przekupieni strażnicy, gotowi za pieniądze powielać każde kłamstwo. Tamte drogi wciąż biegną po niwie historii. Jedni spotykają się z kobietami i ich świadectwem, dołączają się do nich, stają się współpracownikami w rozgłaszaniu najcudowniejszej prawdy, inni bezkrytycznie, a niekiedy ze świadomą przekornością kupują to, co oferują im słudzy kłamstwa. Rozpoczęta wtedy rywalizacja ciągle trwa i będzie trwała do ostatniego dnia historii. Z tego faktu wynikają co najmniej dwa pewniki: każdy człowiek musi opowiedzieć się po którejś z tych dwóch dróg, ponieważ trzeciej nie dano. W tej nieubłagalnej rywalizacji od samego początku zwycięzcą jest Jezus Chrystus i ci, którzy do Niego należą.
Komentarze zostały przygotowane przez ks. dr Adama Dynaka
Książka na dziś
Dzienniczek. Miłosierdzie Boże w duszy (obwoluta na I Komunię)
Dzienniczek zawiera osobiste zapiski siostry Faustyny, polskiej zakonnicy zmarłej w 1938 r., wizjonerki i mistyczki, której Jezus zlecił przekazanie światu orędzia o Bożym Miłosierdziu. Niezwykłe dzieło duchowe, zachwycające swą prostotą i mądrością.
Książka do nabycia w Księgarni Mateusza.
14 kwietnia 2020
Wtorek
Wtorek w oktawie Wielkanocy
Czytania
(Dz 2, 36-41)
W dniu Pięćdziesiątnicy Piotr mówił do Żydów: "Niech cały dom Izraela wie z niewzruszoną pewnością, że tego Jezusa, którego ukrzyżowaliście, uczynił Bóg i Panem, i Mesjaszem". Gdy to usłyszeli, przejęli się do głębi serca: "Cóż mamy czynić, bracia?" – zapytali Piotra i pozostałych apostołów. "Nawróćcie się – powiedział do nich Piotr – i niech każdy z was przyjmie chrzest w imię Jezusa Chrystusa na odpuszczenie grzechów waszych, a otrzymacie w darze Ducha Świętego. Bo dla was jest obietnica i dla dzieci waszych, i dla wszystkich, którzy są daleko, a których Pan, Bóg nasz, powoła". W wielu też innych słowach dawał świadectwo i napominał: "Ratujcie się spośród tego przewrotnego pokolenia!" Ci więc, którzy przyjęli jego naukę, zostali ochrzczeni. I przyłączyło się owego dnia około trzech tysięcy dusz.
(Ps 33 (32), 4-5. 18-19. 20 i 22)
REFREN: Pełna jest ziemia łaskawości Pana
Słowo Pana jest prawe,
a każde Jego dzieło godne zaufania.
On miłuje prawo i sprawiedliwość,
ziemia jest pełna Jego łaski.
Oczy Pana zwrócone na bogobojnych,
na tych, którzy oczekują Jego łaski,
aby ocalił ich życie od śmierci
i żywił ich w czasie głodu.
Dusza nasza oczekuje Pana,
On jest naszą pomocą i tarczą.
Panie, niech nas ogarnie Twoja łaska,
według nadziei pokładanej w Tobie.
Aklamacja (Ps 118 (117), 24)
Oto dzień, który Pan uczynił, radujmy się nim i weselmy.
(J 20, 11-18)
Maria Magdalena stała przed grobem, płacząc. A kiedy tak płakała, nachyliła się do grobu i ujrzała dwóch aniołów w bieli, siedzących tam, gdzie leżało ciało Jezusa – jednego w miejscu głowy, drugiego w miejscu nóg. I rzekli do niej: "Niewiasto, czemu płaczesz?" Odpowiedziała im: "Zabrano Pana mego i nie wiem, gdzie Go położono. Gdy to powiedziała, odwróciła się i ujrzała stojącego Jezusa, ale nie wiedziała, że to Jezus. Rzekł do niej Jezus: "Niewiasto, czemu płaczesz? Kogo szukasz?" Ona zaś, sądząc, że to jest ogrodnik, powiedziała do Niego: "Panie, jeśli ty Go przeniosłeś, powiedz mi, gdzie Go położyłeś, a ja Go zabiorę". Jezus rzekł do niej: "Mario!" A ona, obróciwszy się, powiedziała do Niego po hebrajsku: "Rabbuni" , to znaczy: Mój Nauczycielu! Rzekł do niej Jezus: "Nie zatrzymuj Mnie, jeszcze bowiem nie wstąpiłem do Ojca. Natomiast udaj się do moich braci i powiedz im: „Wstępuję do Ojca mego i Ojca waszego oraz do Boga mego i Boga waszego”. Poszła Maria Magdalena i oznajmiła uczniom: "Widziałam Pana", i co jej powiedział.
Rozważania do czytań
Ewangeliarz OP
Oremus
Po swoim zmartwychwstaniu Jezus nie daje się już poznać w sposób bezpośredni, a jedynie poprzez znaki. Maria Magdalena rozpoznała Go dopiero, gdy wypowiedział jej imię. Nie jesteśmy w żaden sposób poszkodowani w stosunku do tych, którzy spotykali Jezusa po Jego zmartwychwstaniu. Dla nas uprzywilejowanym miejscem spotkania z Nim jest wspólnota Kościoła, w której głoszone jest Jego słowo i sprawowane są sakramenty. Obietnica udziału w życiu zmartwychwstałego Pana dotyczy nas i wszystkich pokoleń, które jeszcze nadejdą.
Ks. Maciej Zachara MIC, "Oremus" Okres Wielkanocny 2004, s. 8
Patroni dnia:
Święty Walerian, męczennik
Walerian miał być poganinem, za którego miała być wydana św. Cecylia. Taka była wola jej rodziców. Ona jednak pragnęła poświęcić swe życie Bogu. W dniu zaślubin powiedziała o tym pragnieniu Walerianowi, przez co doprowadziła do jego nawrócenia. Zaprowadziła go do papieża św. Urbana I, który pouczył go i ochrzcił. Walerian z kolei powrócił do domu swych rodziców i nawrócił swego brata, Tyburcjusza. Obaj zginęli śmiercią męczeńską w II lub na początku III wieku. Zostali pochowani na cmentarzu przy Via Appia.
Bractwo Słowa Bożego
Komentarze do poszczególnych czytań przygotowane przez Bractwo Słowa Bożego
Komentarz do pierwszego czytania
Lektura Dziejów Apostolskich przynosi kolejne wypadki, które kreują nową, nieoczekiwaną rzeczywistość. Otóż, jeszcze nie tak dawno Mistrz z Nazaretu umierał na krzyżu w opuszczeniu i pogardzie, a nawet kiedy zmartwychwstał, wiedziała o tym tylko pewna grupa osób, wcale nie tak liczna, zmagająca się z natrętnymi wątpliwościami co do realności swojego doświadczenia. Apostołowie przez pewien czas prowadzili życie raczej ukryte, przeplatane euforią spotkań ze Zmartwychwstałym i lękiem, co i jak będzie dalej. Przełom przynosi wydarzenie Pięćdziesiątnicy. Posłany na świat Pocieszyciel dokonuje swoistej rewolucji w świadomości i postawie świadków Jezusa i Jego zbawczego dzieła. Niejako natychmiastowo przestają być grupką zalęknionych niedołęgów, zagubionych w akcji. Odeszły od nich chore ambicje i szukanie osobistej kariery w królestwie swego Pana. Zaczynają głosić Ewangelię, naukę ich Mistrza. Czynią to z niezwykłą mocą, czego rezultatem są tysiące nawróconych ludzi. Dane przekazane przez Łukasza mogą budzić zwątpienie, ale tak rzeczywiście było. W przeciwnym razie należałoby zakwestionować Boską moc Ducha Świętego. Prowadził On młody Kościół apostolskiej wspólnoty, ale otwierał też serca słuchaczy na prawdę ich nauczania. To samo czyni również dziś.
Komentarz do psalmu
Czytając o sukcesach pierwszych głosicieli Ewangelii, o liczbie nawróconych, spontanicznie wołamy: Pełna jest ziemia łaskawości Pana. Głoszone słowo przemienia życie tysięcy osób, przemienia także nasze życie. Ono jest prawe, ono jest żywe i skuteczne, ono jest wieczne. Treść czytania i modlitewna ekspresja zawarta w psalmie, pobudzają naszą wiarę, ożywiają pragnienie bycia bliżej naszego Pana, inspirują chęć pełnego zjednoczenia się z Nim: Panie, niech nas ogarnie Twoja łaska.
Komentarz do Ewangelii
Dzisiejsza liturgia słowa powraca do treści czytanych w niedzielę Wielkanocną, powraca do osoby Marii Magdaleny, pierwszego świadka pustego grobu Jezusa i – jak się okaże – pierwszego świadka zmartwychwstałego Pana. Maria Magdalena jest postacią niezwykłą. Ikonografia i tania pobożność ludowa wyrządziła jej ogromną krzywdę, czyniąc z niej ladacznicę, prostytutkę, zupełnie wbrew istniejącym faktom. Z Marią Magdaleną pierwszy raz spotykamy się w ósmym rozdziale Ewangelii Łukasza. Ewangelista informuje nas, że Jezus uwolnił Marię Magdalenę od siedmiu złych duchów, a ona, jako wyraz wdzięczności pomagała materialnie Jemu i Jego apostołom, a więc najbardziej pierwotnemu Kościołowi. Opętanie przez tylu demonów z pewnością oznaczało stan wielkiego zagubienia duchowego, może też moralnego, ale wcale nie jest jednoznaczne z życiem rozpustnym, z prostytucją. Maria Magdalena podąża za Nauczycielem do końca, aż pod krzyż. Stoi wiernie pod krzyżem w tym samym czasie, kiedy apostołowie stchórzyli i pouciekali. Jest świadkiem pogrzebu Jezusa i pierwszą głosicielką Jego zmartwychwstania. Idealny model człowieka paschalnego: od nawrócenia, poprzez całkowitą wierność Panu aż do świadczenia o Nim i Jego chwale. Takie postrzeganie Marii Magdaleny jest jak najbardziej właściwe, w przeciwieństwie do tego powszechnie spotykanego, które oprócz odrobiny niesmacznej pikanterii jedynie banalizuje i ośmiesza naszą wiarę, nie mówiąc o krzywdzie wyrządzanej niezwykłej uczennicy naszego Mistrza.
Komentarze zostały przygotowane przez ks. dr Adama Dynaka
Książka na dziś
„Rita Przebaczająca w książce Marty Fox uosabia to, czego brakuje naszym wyobrażeniom o Bogu. Ujmuje nas jej swojskość (zna życie), a zarazem boskość (choćby zbiegi okoliczności i znaków, o których wspomina autorka). Przemyślenia poetki i jej rozmowy-modlitwy mogą podarować światu coś
Książka do nabycia w Księgarni Mateusza.
15 kwietnia 2020
Środa
Środa w oktawie Wielkanocy
Czytania
(Dz 3,1-10)
Gdy Piotr i Jan wchodzili do świątyni na modlitwę o godzinie dziewiątej, wnoszono właśnie pewnego człowieka, chromego od urodzenia. Kładziono go codziennie przy bramie świątyni, zwanej Piękną, aby wstępujących do świątyni, prosił o jałmużnę. Ten zobaczywszy Piotra i Jana, gdy mieli wejść do świątyni, prosił ich o jałmużnę. Lecz Piotr wraz z Janem przypatrzywszy się mu powiedział: Spójrz na nas. A on patrzył na nich oczekując od nich jałmużny. Nie mam srebra ani złota - powiedział Piotr - ale co mam, to ci daję: W imię Jezusa Chrystusa Nazarejczyka, chodź! I ująwszy go za prawą rękę, podniósł go. A on natychmiast odzyskał władzę w nogach i stopach. Zerwał się i stanął na nogach, i chodził, i wszedł z nimi do świątyni, chodząc, skacząc i wielbiąc Boga. A cały lud zobaczył go chodzącego i chwalącego Boga. I rozpoznawali w nim tego człowieka, który siadał przy Pięknej Bramie świątyni, aby żebrać, i ogarnęło ich zdumienie i zachwyt z powodu tego, co go spotkało.
(Ps 105,1-4.8-9)
REFREN: Niech się weselą szukający Pana
Sławcie Pana, wzywajcie Jego imienia,
głoście Jego dzieła wśród narodów.
śpiewajcie i grajcie Mu psalmy,
rozsławiajcie wszystkie Jego cuda.
Szczyćcie się Jego świętym imieniem,
niech się weseli serce szukających Pana.
Rozważajcie o Panu i Jego potędze,
zawsze szukajcie Jego oblicza.
Na wieki On pamięta o swoim przymierzu,
obietnicy danej tysiącu pokoleń,
o przymierzu, które zawarł z Abrahamem,
i przysiędze danej Izaakowi.
Aklamacja (Ps 118, 24)
Oto dzień, który Pan uczynił, radujmy się w nim i weselmy.
(Łk 24,13-35)
W pierwszy dzień tygodnia dwaj uczniowie Jezusa byli w drodze do wsi, zwanej Emaus, oddalonej sześćdziesiąt stadiów od Jerozolimy. Rozmawiali oni z sobą o tym wszystkim, co się wydarzyło. Gdy tak rozmawiali i rozprawiali z sobą, sam Jezus przybliżył się i szedł z nimi. Lecz oczy ich były niejako na uwięzi, tak że Go nie poznali. On zaś ich zapytał: Cóż to za rozmowy prowadzicie z sobą w drodze? Zatrzymali się smutni. A jeden z nich, imieniem Kleofas, odpowiedział Mu: Ty jesteś chyba jedynym z przebywających w Jerozolimie, który nie wie, co się tam w tych dniach stało. Zapytał ich: Cóż takiego? Odpowiedzieli Mu: To, co się stało z Jezusem Nazarejczykiem, który był prorokiem potężnym w czynie i słowie wobec Boga i całego ludu; jak arcykapłani i nasi przywódcy wydali Go na śmierć i ukrzyżowali. A myśmy się spodziewali, że On właśnie miał wyzwolić Izraela. Tak, a po tym wszystkim dziś już trzeci dzień, jak się to stało. Nadto jeszcze niektóre z naszych kobiet przeraziły nas: były rano u grobu, a nie znalazłszy Jego ciała, wróciły i opowiedziały, że miały widzenie aniołów, którzy zapewniają, iż On żyje. Poszli niektórzy z naszych do grobu i zastali wszystko tak, jak kobiety opowiadały, ale Jego nie widzieli. Na to On rzekł do nich: O nierozumni, jak nieskore są wasze serca do wierzenia we wszystko, co powiedzieli prorocy! Czyż Mesjasz nie miał tego cierpieć, aby wejść do swej chwały? I zaczynając od Mojżesza poprzez wszystkich proroków wykładał im, co we wszystkich Pismach odnosiło się do Niego. Tak przybliżyli się do wsi, do której zdążali, a On okazywał, jakoby miał iść dalej. Lecz przymusili Go, mówiąc: Zostań z nami, gdyż ma się ku wieczorowi i dzień się już nachylił. Wszedł więc, aby zostać z nimi. Gdy zajął z nimi miejsce u stołu, wziął chleb, odmówił błogosławieństwo, połamał go i dawał im. Wtedy oczy im się otworzyły i poznali Go, lecz On zniknął im z oczu. I mówili nawzajem do siebie: Czy serce nie pałało w nas, kiedy rozmawiał z nami w drodze i Pisma nam wyjaśniał? W tej samej godzinie wybrali się i wrócili do Jerozolimy. Tam zastali zebranych Jedenastu i innych z nimi, którzy im oznajmili: Pan rzeczywiście zmartwychwstał i ukazał się Szymonowi. Oni również opowiadali, co ich spotkało w drodze, i jak Go poznali przy łamaniu chleba.
Rozważania do czytań
Ewangeliarz OP
Oremus
Uczniowie Jezusa mieli swoje własne wyobrażenia o tym, w jaki sposób powinien objawić się Mesjasz, i z tego powodu przeżyli ogromne rozczarowanie. Bardzo często działanie Pana Boga w naszym życiu nie odpowiada naszym wyobrażeniom i oczekiwaniom. Jezus nie pozostawia nas samych. Stopniowo prowadzi nas do rozumienia sposobu Jego działania i do otwarcia nam oczu na Jego rzeczywistą obecność w naszym życiu.
Ks. Maciej Zachara MIC, "Oremus" Okres Wielkanocny 2004, s. 12
Patroni dnia:
Błogosławiony Cezary Bus, prezbiter
urodził się w Cavaillon, we Francji, w roku 1544. Jako młodzieniec poszedł w ślady starszego brata, kapitana gwardii króla Karola IX, i wstąpił do wojska. Prowadził życie światowe, jak jego towarzysze. Zapadł jednak na ciężką chorobę. To zbliżyło go do Pana Boga. Na swej drodze spotkał wiele pobożnych osób, które pomogły mu w nawracaniu się. Bus rozpoczął studia teologiczne i został kapłanem. Był to rok 1582. Cezar wtedy miał 42 lata. Gorliwy kapłan przekonał się na sobie, że główną przyczyną obojętności religijnej wśród wielu katolików jest ignorancja religijna. Z czasem przyłączyli się do niego współpracownicy. Założył z nimi nową rodzinę zakonną pod nazwą "Kapłanów Nauki Chrześcijańskiej". Zwano ich powszechnie doktrynariuszami. Powstało równocześnie zgromadzenie sióstr dla nauczania prawd wiary kobiet i dziewcząt. Przybrały nazwę "Sióstr Nauki Chrześcijańskiej". Instytut istnieje do dziś, liczy kilkadziesiąt sióstr. Cezary zmarł 15 kwietnia 1607 roku w wieku 63 lat.
Bractwo Słowa Bożego
Komentarze do poszczególnych czytań przygotowane przez Bractwo Słowa Bożego
Komentarz do pierwszego czytania
Opisane wydarzenie nie posiada tak bardzo szerokiego kontekstu jak wcześniej ukazane przemówienie Piotra skierowane do tysięcy słuchaczy, niemniej jednak zawiera w sobie wiele ważnych szczegółów inspirujących do wyciągania korzystnych wniosków w sferze wiary, nie mówiąc o tym, że uczyniony cud był wstępem do kolejnego wystąpienia Piotra, jeszcze bardziej rezultatywnego niż to pierwsze. Piotr występuje w duecie z Janem, co jeszcze nie raz można zobaczyć w narracji Dziejów Apostolskich. Tandem tych dwóch apostołów występuje także w Ewangelii Jana. Czy w sytuacji popaschalnej chodzi o praktykę stosowaną przez Jezusa, który wysyłał uczniów po dwóch, czy też ma miejsce promowana przez Ojców Kościoła interpretacja pełnego obrazu Kościoła, gdzie Piotr reprezentuje jego urząd, natomiast Jan wskazuje na charyzmatyczną stronę Kościoła? Obydwie opinie nie wykluczają się wzajemnie. Natomiast postawa uzdrowionego tworzy aluzje do wydarzeń z ziemskiego życia Jezusa. Oczekiwał dóbr materialnych, doczesnych, otrzymał duchowe i wieczne, a po doświadczeniu Bożego miłosierdzia wielbi Boga tak, jak czynili to uzdrowieni niegdyś przez Jezusa. Historia zbawienia posiada swój ciąg, swoją spójność. Ten sam Jezus, w tym samym Kościele działa po dziś dzień i tak będzie do końca czasów.
Komentarz do psalmu
Opisane wydarzenie nie posiada tak bardzo szerokiego kontekstu jak wcześniej ukazane przemówienie Piotra skierowane do tysięcy słuchaczy, niemniej jednak zawiera w sobie wiele ważnych szczegółów inspirujących do wyciągania korzystnych wniosków w sferze wiary, nie mówiąc o tym, że uczyniony cud był wstępem do kolejnego wystąpienia Piotra, jeszcze bardziej rezultatywnego niż to pierwsze. Piotr występuje w duecie z Janem, co jeszcze nie raz można zobaczyć w narracji Dziejów Apostolskich. Tandem tych dwóch apostołów występuje także w Ewangelii Jana. Czy w sytuacji popaschalnej chodzi o praktykę stosowaną przez Jezusa, który wysyłał uczniów po dwóch, czy też ma miejsce promowana przez Ojców Kościoła interpretacja pełnego obrazu Kościoła, gdzie Piotr reprezentuje jego urząd, natomiast Jan wskazuje na charyzmatyczną stronę Kościoła? Obydwie opinie nie wykluczają się wzajemnie. Natomiast postawa uzdrowionego tworzy aluzje do wydarzeń z ziemskiego życia Jezusa. Oczekiwał dóbr materialnych, doczesnych, otrzymał duchowe i wieczne, a po doświadczeniu Bożego miłosierdzia wielbi Boga tak, jak czynili to uzdrowieni niegdyś przez Jezusa. Historia zbawienia posiada swój ciąg, swoją spójność. Ten sam Jezus, w tym samym Kościele działa po dziś dzień i tak będzie do końca czasów.
Komentarz do Ewangelii
Spotykamy się z jedną z najbardziej znanych scen biblijnych – spotkanie Zmartwychwstałego z uczniami zdążającymi do Emaus. Nad tym stosunkowo długim tekstem można wiele rozmyślać i tak też się dzieje w życiu Kościoła, ale można również bardzo krótko i zwięźle skomentować jego przesłanie. Ewangeliczne wydarzenie wyraża dokładnie to samo, czego tysiące chrześcijan na całym świecie doświadczają każdego dnia. Chodzi o Eucharystię. W czasie każdej Mszy św. słuchamy słowa Bożego, słuchamy nauki starotestamentalnych proroków, listów apostolskich i wreszcie samego Jezusa. Właśnie dlatego, że jest On obecny tam, gdzie dwaj lub trzej zbierają się w Jego imię (zob. Mt 18, 20), możemy przenikać treść biblijnych tekstów, czuć ich właściwy smak, napełniać serca słodyczą ich nauki. To z kolei podprowadza nas do jeszcze bliższego spotkania z Panem w sakramencie ołtarza, w komunii eucharystycznej z Nim. Warto zauważyć, że uczestnicy opowiadania tylko jeden raz doświadczyli czegoś takiego, my natomiast mamy możliwość wielokrotnego powtarzania spotkania z Chrystusem. Ponadto, oni spotkali Go tylko na krótki czas, potem zniknął z ich oczu, my możemy nieustannie przedłużać to spotkanie. Wreszcie, oni widzieli Go tylko oczami ciała, my możemy gościć Go w sercu. Coś takiego może dokonywać się w naszym życiu codziennie. Tak wiele od nas samych zależy.
Komentarze zostały przygotowane przez ks. dr Adama Dynaka
Książka na dziś
Jak radzić sobie z gniewem? (CD -MP3 - audiobook)
Celem tej sesji jest pomoc w radzeniu sobie z gniewem, złością i negatywnymi emocjami. Rozważania prowadzone w świetle Słowa Bożego, psychologii i pedagogiki, skupiają się wokół uświadomienia czym jest gniew i czy zawsze musi być on toksyczny?
Książka do nabycia w Księgarni Mateusza.
16 kwietnia 2020
Czwartek
Czwartek w oktawie Wielkanocy
Czytania
(Dz 3, 11-26)
Gdy chromy, uzdrowiony, trzymał się Piotra i Jana, cały lud zdumiony zbiegł się do nich w krużganku, który zwano Salomonowym. Na ten widok Piotr przemówił do ludu: "Mężowie izraelscy! Dlaczego dziwicie się temu? I dlaczego także patrzycie na nas, jakbyśmy własną mocą lub pobożnością sprawili, że on chodzi? Bóg Abrahama, Izaaka i Jakuba, Bóg ojców naszych wsławił Sługę swego, Jezusa, wy jednak wydaliście Go i zaparliście się Go przed Piłatem, gdy postanowił Go uwolnić. Zaparliście się Świętego i Sprawiedliwego, a wyprosiliście ułaskawienie dla zabójcy. Zabiliście Dawcę życia, ale Bóg wskrzesił Go z martwych, czego my jesteśmy świadkami. I przez wiarę w Jego imię temu człowiekowi, którego oglądacie i którego znacie, imię to przywróciło siły. Wiara wzbudzona przez niego dała mu tę pełnię sił, którą wszyscy widzicie. Lecz teraz wiem, bracia, że działaliście w nieświadomości, tak samo jak zwierzchnicy wasi. A Bóg w ten sposób spełnił to, co zapowiedział przez usta wszystkich proroków, że Jego Mesjasz będzie cierpiał. Pokutujcie więc i nawróćcie się, aby grzechy wasze zostały zgładzone, aby nadeszły od Pana dni ochłody, aby też posłał wam zapowiedzianego Mesjasza, Jezusa, którego niebo musi zatrzymać aż do czasu odnowienia wszystkich rzeczy, co od wieków przepowiedział Bóg przez usta swoich świętych proroków. Powiedział przecież Mojżesz: „Proroka jak ja wzbudzi wam Pan, Bóg nasz, spośród braci waszych. Słuchajcie Go we wszystkim, co wam powie. A każdy, kto nie posłucha tego Proroka, zostanie usunięty z ludu”. Zapowiadali te dni także wszyscy prorocy, którzy przemawiali od czasów Samuela i jego następców. Wy jesteście synami proroków i przymierza, które Bóg zawarł z waszymi ojcami, kiedy rzekł do Abrahama: „Błogosławione będą w potomstwie twoim wszystkie narody ziemi”. Dla was najpierw wskrzesił Bóg Sługę swego i posłał Go, aby błogosławił każdemu z was w odwracaniu się od grzechów".
(Ps 8, 2ab i 5. 6-7. 8-9)
REFREN: Jak jest przedziwne imię Twoje, Panie!
O Panie, nasz Panie,
jak przedziwne jest Twoje imię po całej ziemi.
Czym jest człowiek, że o nim pamiętasz,
czym syn człowieczy, że troszczysz się o niego?
Uczyniłeś go niewiele mniejszym od aniołów,
uwieńczyłeś go czcią i chwałą.
Obdarzyłeś go władzą nad dziełami rąk Twoich,
wszystko złożyłeś pod jego stopy:
Owce i bydło wszelakie,
i dzikie zwierzęta,
ptaki niebieskie i ryby morskie,
wszystko, co szlaki mórz przemierza.
Aklamacja (Ps 118 (117), 24)
Oto dzień, który Pan uczynił, radujmy się nim i weselmy.
(Łk 24, 35-48)
Uczniowie opowiadali, co ich spotkało w drodze i jak poznali Jezusa przy łamaniu chleba. A gdy rozmawiali o tym, On sam stanął pośród nich i rzekł do nich: "Pokój wam!" Zatrwożonym i wylękłym zdawało się, że widzą ducha. Lecz On rzekł do nich: "Czemu jesteście zmieszani i dlaczego wątpliwości budzą się w waszych sercach? Popatrzcie na moje ręce i nogi: to Ja jestem. Dotknijcie Mnie i przekonajcie się: duch nie ma ciała ani kości, jak widzicie, że Ja mam". Przy tych słowach pokazał im swoje ręce i nogi. Lecz gdy oni z radości jeszcze nie wierzyli i pełni byli zdumienia, rzekł do nich: "Macie tu coś do jedzenia?" Oni podali Mu kawałek pieczonej ryby. Wziął i spożył przy nich.
Potem rzekł do nich: "To właśnie znaczyły słowa, które mówiłem do was, gdy byłem jeszcze z wami: Musi się wypełnić wszystko, co napisane jest o Mnie w Prawie Mojżesza, u Proroków i w Psalmach». Wtedy oświecił ich umysły, aby rozumieli Pisma. I rzekł do nich: "Tak jest napisane: Mesjasz będzie cierpiał i trzeciego dnia zmartwychwstanie; w imię Jego głoszone będzie nawrócenie i odpuszczenie grzechów wszystkim narodom, począwszy od Jeruzalem. Wy jesteście świadkami tego".
Rozważania do czytań
Ewangeliarz OP
Oremus
Łaska odkupienia nie jest owocem naszych wysiłków ani naszej pobożności. Jest darem, który ma zostać przez nas przyjęty z wiarą i wydać w naszym życiu owoc głębokiego nawrócenia. Wtedy będziemy mogli być świadkami mocy Jezusa Chrystusa i zwiastunami Jego obecności.
Ks. Maciej Zachara MIC, "Oremus" Okres Wielkanocny 2004, s. 16
Patroni dnia:
Św. Maria Bernadetta Soubirous, dziewica
urodziła się 7 stycznia 1844 r. w Lourdes jako najstarsza z rodzeństwa. Była córką ubogiego młynarza. Kiedy miała 11 lat, przyjęła ją do siebie krewna, u której pasała owce. Po trzech latach wróciła do rodzinnego Lourdes, aby przygotować się do I Komunii Świętej. I wtedy - 11 lutego 1858 r. - po raz pierwszy Bernadecie objawiła się Matka Boża. Wezwała ją do modlitwy różańcowej oraz do czynów pokutnych w intencji nawrócenia grzeszników. W ciągu pół roku Matka Boża objawiła się Świętej 18 razy. Wizje te dały początek słynnemu sanktuarium w Lourdes. W roku 1862 biskup diecezji Tarbes, Laurence, do której należało Lourdes, ogłosił dekret o prawdziwości objawień. Dzięki pośrednictwu biskupa z Nevers, Forcade, wstąpiła tamże do sióstr "od miłości i nauczania chrześcijańskiego". Pożegnała się więc z rodziną i z ukochaną grotą massabielską. Schorowanej, powierzono funkcję infirmerki i zakrystianki. Dopiero 22 września 1878 roku złożyła śluby wieczyste. Zmarła 16 kwietnia 1879 r., mając 35 lat.
Bractwo Słowa Bożego
Komentarze do poszczególnych czytań przygotowane przez Bractwo Słowa Bożego
Komentarz do pierwszego czytania
Cudowne uzdrowienie kalekiej osoby u wejścia do świątyni stanowiło dla Piotra punkt wyjścia dla wygłoszenia mowy skierowanej do świadków tego wydarzenia, która składa się niejako z dwóch części. Najpierw apostoł ujawnia winnych męki i śmierci krzyżowej Jezusa. Chociaż zwraca się do zebranych wokół siebie, to jednak ma na myśli cały naród Izraela, który wyparł się Jezusa przed Piłatem, przez co zabili Dawcę życia. Chociaż wina Żydów jest bezsporna, to jednak słowa Piotra nie mają charakteru oskarżenia, które domaga się sprawiedliwego ukarania winnych. Serię zarzutów wieńczy nieoczekiwane stwierdzenie: zrobiliście to z niewiedzy. W ten sposób wypełniło się to, co wcześniej Bóg przez wszystkich proroków zapowiedział o cierpieniu Chrystusa. Oświecony przez Ducha Świętego młody Kościół potrafi we właściwy sposób odczytać trudne znaczenie świętych pism i prawidłowo rozumieć sens dziejów zbawienia. W drugiej części przekonuje, że Bóg wywyższył swego Sługę Jezusa, wskrzesił Go z martwych. Paschalne zwycięstwo Jezusa jest jak responsorium, swoisty lejtmotyw apostolskiego orędzia. Mocą imienia Zwycięzcy śmierci, wtedy chory człowiek odzyskał zdrowie, a teraz i zawsze, każdy ma możliwość dzięki Jego błogosławieństwu odwrócić się od grzechów i razem z Nim mieć życie wieczne.
Komentarz do psalmu
Chociaż Psalm 8 jest utworem modlitewnym chwalącym Boga za piękno przyrody i niezwykłość człowieka, to jednak jego treść nabiera nieco innego znaczenia w kontekście paschalnego dzieła Jezusa Chrystusa. Z woli Stwórcy człowiek jest wielki, jest niezwykły, niewiele mniejszy od aniołów, uwieńczony czcią i chwałą, panujący nad dziełami rąk Bożych. Dostojeństwo osoby ludzkiej ujawniło się w pełni dopiero jednak w świetle krzyża. Kim jest człowiek dla Boga, że z miłości do niego tenże Bóg umiera w tak okrutny sposób? Jak potężna musi być ta miłość, jeżeli Bóg podejmuje tak straszliwą mękę, aby temu człowiekowi zapewnić wieczną szczęśliwość w niebie? Jak wielka to miłość, skoro powoduje nieustanne odpuszczanie naszych grzechów? Starotestamentalny autor miał swoje powody by tak cudownie zachwycać się nad wielkością i dobrocią Boga. My posiadamy o wiele większe motywy.
Komentarz do Ewangelii
Czytany dziś fragment Ewangelii kryje w sobie kilka wątków. Po pierwsze, fragment stanowi przedłużenie opowiadania o spotkaniu uczniów ze Zmartwychwstałym na drodze do Emaus. Teraz oni składają świadectwo przed kolegium apostolskim i właśnie wtedy wśród zebranych pojawia się sam Jezus. Tam gdzie są autentyczni świadkowie, tam jest i sam Pan. Po drugie, mamy kolejne, czwarte odniesienie się Jezusa do swojej męki i zmartwychwstania. Trzykrotnie zapowiadał swoją ofiarę za zbawienie świata, a teraz kolejny raz, niemal tymi samymi słowami, stara się wyjaśnić uczniom tajemnicę tego, co się wydarzyło. Podobnie, jak Jezus używa tych samych sformułowań co wcześniej, tak również apostołowie zachowują się podobnie jak wtedy: byli zatrwożeni, przestraszeni i pełni zdumienia. Z jednej strony niezwykłość tego, co się dokonało, a naprzeciw ograniczoność, tępota ludzka. Co wtedy przeważało? Co w naszym życiu bierze górę? Po trzecie, Jezus nie zraża się postawą apostołów. Dziwi się ich zachowaniu, ale nie ma do nich pretensji. Nie ustaje w ich formacji, w dziele ich przemiany. Czyni ich zdolnymi rozumieć znaczenie proroctw i przygotowuje na przyjęcie darów Ducha Świętego. Jego wysiłki w końcu przyniosą upragniony rezultat. A może jednak największym przymiotem Bożym jest Jego cierpliwość?
Komentarze zostały przygotowane przez ks. dr Adama Dynaka
Książka na dziś
Akrobatyka rodzicielska (książeczka+CDMP3)
Akrobatyka rodzicielska to druga część cyklu konferencji Adama Szustaka OP poświęconego budowaniu relacji w małżeństwie i rodzinie. Tym razem na podstawie wnikliwej lektury Pisma Świętego oraz doświadczenia licznych spotkań i rozmów z narzeczonymi, małżeństwami i rodzicami
Książka do nabycia w Księgarni Mateusza.
17 kwietnia 2020
Piątek
Piątek w oktawie Wielkanocy
Czytania
(Dz 4,1-12)
Gdy Piotr i Jan przemawiali do ludu, po uzdrowieniu chromego, podeszli do nich kapłani i dowódca straży świątynnej oraz saduceusze oburzeni, że nauczają lud i głoszą zmartwychwstanie umarłych w Jezusie. Zatrzymali ich i oddali pod straż aż do następnego dnia, bo już był wieczór. A wielu z tych, którzy słyszeli naukę, uwierzyło. Liczba mężczyzn dosięgała około pięciu tysięcy. Następnego dnia zebrali się ich przełożeni i starsi, i uczeni w Jerozolimie: arcykapłan Annasz, Kajfasz, Jan, Aleksander i ilu ich było z rodu arcykapłańskiego. Postawili ich w środku i pytali: Czyją mocą albo w czyim imieniu uczyniliście to? Wtedy Piotr napełniony Duchem świętym powiedział do nich: Przełożeni ludu i starsi! Jeżeli przesłuchujecie nas dzisiaj w sprawie dobrodziejstwa, dzięki któremu chory człowiek uzyskał zdrowie, to niech będzie wiadomo wam wszystkim i całemu ludowi Izraela, że w imię Jezusa Chrystusa Nazarejczyka - którego ukrzyżowaliście, a którego Bóg wskrzesił z martwych - że przez Niego ten człowiek stanął przed wami zdrowy. On jest kamieniem, odrzuconym przez was budujących, tym, który stał się głowicą węgła. I nie ma w żadnym innym zbawienia, gdyż nie dano ludziom pod niebem żadnego innego imienia, w którym moglibyśmy być zbawieni.
(Ps 118,1.4.22-25)
REFREN: Kamień wzgardzony stał się fundamentem
Dziękujcie Panu, bo jest dobry,
bo Jego łaska trwa na wieki.
Niech bojący się Pana głoszą:
„Jego łaska na wieki”.
Kamień odrzucony przez budujących
stał się kamieniem węgielnym.
Stało się to przez Pana
i cudem jest w naszych oczach.
Oto dzień, który Pan uczynił,
radujmy się w nim i weselmy.
O Panie, Ty nas wybaw,
o Panie, daj nam pomyślność.
Aklamacja (Ps 118, 24)
Oto dzień, który Pan uczynił, radujmy się w nim i weselmy.
(J 21,1-14)
Jezus znowu ukazał się nad Morzem Tyberiadzkim. A ukazał się w ten sposób: Byli razem Szymon Piotr, Tomasz, zwany Didymos, Natanael z Kany Galilejskiej, synowie Zebedeusza oraz dwaj inni z Jego uczniów. Szymon Piotr powiedział do nich: Idę łowić ryby. Odpowiedzieli mu: Idziemy i my z tobą. Wyszli więc i wsiedli do łodzi, ale tej nocy nic nie złowili. A gdy ranek zaświtał, Jezus stanął na brzegu. Jednakże uczniowie nie wiedzieli, że to był Jezus. A Jezus rzekł do nich: Dzieci, czy macie co na posiłek? Odpowiedzieli Mu: Nie. On rzekł do nich: Zarzućcie sieć po prawej stronie łodzi, a znajdziecie. Zarzucili więc i z powodu mnóstwa ryb nie mogli jej wyciągnąć. Powiedział więc do Piotra ów uczeń, którego Jezus miłował: To jest Pan! Szymon Piotr usłyszawszy, że to jest Pan, przywdział na siebie wierzchnią szatę - był bowiem prawie nagi - i rzucił się w morze. Reszta uczniów dobiła łodzią, ciągnąc za sobą sieć z rybami. Od brzegu bowiem nie było daleko - tylko około dwustu łokci. A kiedy zeszli na ląd, ujrzeli żarzące się na ziemi węgle, a na nich ułożoną rybę oraz chleb. Rzekł do nich Jezus: Przynieście jeszcze ryb, któreście teraz ułowili. Poszedł Szymon Piotr i wyciągnął na brzeg sieć pełną wielkich ryb w liczbie stu pięćdziesięciu trzech. A pomimo tak wielkiej ilości, sieć się nie rozerwała. Rzekł do nich Jezus: Chodźcie, posilcie się! żaden z uczniów nie odważył się zadać Mu pytania: Kto Ty jesteś? bo wiedzieli, że to jest Pan. A Jezus przyszedł, wziął chleb i podał im - podobnie i rybę. To już trzeci raz, jak Jezus ukazał się uczniom od chwili, gdy zmartwychwstał
Rozważania do czytań
Ewangeliarz OP
Oremus
Jedynym Zbawicielem jest Jezus Chrystus. Nie zbawia nas nasza własna pobożność ani dobre czyny, nie zbawiają nas systemy duchowości czy ideologie. Chrześcijaństwo to Osoba Jezus Chrystus oraz wydarzenie Jego śmierci i zmartwychwstania. Słuchanie słowa Bożego jest niekiedy bolesne, gdyż demaskuje naszą połowiczność w pójściu za Chrystusem i uporczywe trzymanie się własnych ścieżek (co jest de facto odrzuceniem Jezusa), ale w ten sposób Bóg objawia nam swoją miłość i woła nas do siebie.
Ks. Maciej Zachara MIC, "Oremus" Okres Wielkanocny 2004, s. 20
Patroni dnia:
Błogosławiony Baptysta Spagnoli, prezbiter
urodził się 17 kwietnia 1447 r. w rodzinie urzędników państwowych księcia Mantui. Studiował w Padwie. Jeszcze jako młodzieniec wstąpił do karmelitów w Ferrarze. Przyjaźnił się z wieloma wybitnymi przedstawicielami piętnastowiecznego renesansu; z wieloma z nich korespondował. W 1464 r. złożył profesję zakonną. Pełnił wiele posług w zakonie, nie zaniedbując przy tym pracy literackiej. Napisał ponad 50 tysięcy wersów łacińskich. Wypełniał także wiele powierzonych mu przez papieży misji dyplomatycznych. Sześciokrotnie był wikariuszem generalnym swojej kongregacji, a w 1513 r. został wybrany przełożonym generalnym całego Zakonu. Wykorzystywał swoją znajomość z uczonymi do tego, by przyprowadzić ich do Chrystusa. Zmarł 20 marca 1516 r. w Mantui.
Bractwo Słowa Bożego
Komentarze do poszczególnych czytań przygotowane przez Bractwo Słowa Bożego
Komentarz do pierwszego czytania
Scenariusz życia głosicieli Ewangelii coraz bardziej pokrywa się ze zbawczą misją ich Mistrza. On pierwszy głosił dobrą nowinę o zbawieniu i w cudowny sposób czynił dobro potrzebującym. Na pewnym etapie Jego nauczania pojawili się przeciwnicy. Podobnie jak miało to miejsce w życiu Jezusa, tak również oficjalni przedstawiciele narodu nie mogą zaakceptować działalności Jego uczniów. Następuje aresztowanie, zaczyna się prześladowanie chrześcijaństwa. W swoim czasie oni również dojdą do tego samego punktu, co ich Nauczyciel… W ludzkiej ocenie apostołowie znajdowali się na pozycji przegranych. Mieli przeciw sobie władzę świątynną o ogromnych wpływach i jeszcze większej determinacji. Z czasem dojdzie czynnik rzymski. W ludzkich prognozach dzieło ewangelizacji nie miało żadnych szans powodzenia. A jednak było zupełnie odwrotnie. Ziarno zostało rzucone i procesu jego rozwoju nie była w stanie zatrzymać żadna władza, żadna siła. Łukasz informuje, że uwierzyło kolejnych około pięciu tysięcy mężczyzn. Jak bardzo apostołowie byli przekonani o słuszności wybranej drogi, świadczy ich odwaga wobec oskarżycieli. Nie ugięli się, nie tłumaczyli, nie wyjaśniali. Bóg wskrzesił Go z martwych (…) Tylko dzięki Niemu można być zbawionym. To orędzie przeznaczone jest dla wszystkich.
Komentarz do psalmu
Dzisiejsza liturgia słowa aż trzy razy wspomina kamień odrzucony przez budujących. Częstotliwość występowania tego wyrażenia w responsorium zachęca nas, aby zatrzymać się przez chwilę nad jego znaczeniem. Słowa pochodzące z psałterza, konkretnie z Psalmu 118, odkrywają pełne swoje znaczenie w paschalnym zwycięstwie Jezusa, co zresztą On sam przepowiedział, nadając tym samym właściwy kierunek ich interpretacji (zob. Mt 21, 42-44). Na te słowa powołują się apostołowie dający świadectwo o Jezusie przed żydowskimi kapłanami, teraz Kościół wyśpiewuje ich treść, przeżywając radość paschalną. Naród odrzucił Jezusa i Jego naukę. Uczynili z Niego wyrzutka, postawili na marginesie, podobnie jak murarz odrzuca niepotrzebny materiał budowniczy. Ale, podobnie jak na budowie, to co odrzucone tworzy z czasem monolit na tyle trwały, że może posłużyć za oporę, zasadniczą część fundamentu pod nową budowlę, tak Jezus odrzucony przez swój naród, tworzy nowy Lud Boży, o wiele bardziej mocny i solidny, mający przed sobą nieporównywalnie bardziej perspektywiczną przyszłość niż zadufany w sobie Lud Starego Przymierza. Jesteśmy częścią tej budowli, gdzie kamieniem węgielnym jest sam Chrystus Jezus (Ef 2, 20).
Komentarz do Ewangelii
W przeżywaniu paschalnej radości ponownie spotykamy się z Piotrem. Od ostatniej niedzieli Piotr istniał gdzieś w tle wydarzeń, ale bez specjalnej ekspozycji. Dzisiejszy fragment czyni go niemal głównym bohaterem wydarzeń. Piotr przedstawiony jest jako lider grupy uczniów Jezusa, ale jego przywództwo pozbawione jest wigoru. Jest zdezorientowany, zagubiony. Jezus żyje, to jest faktem, spotkali się z Nim, ale Go nie ma, nie ma Go w ten sposób, jak to miało miejsce wcześniej, przed tym strasznym piątkiem. Jak teraz żyć, jak poukładać swoje życie, aby miało sens? Pan żyje, ale nie doświadcza się Jego realnej obecności. Piotr z towarzyszami próbują uspokoić ten straszliwy stan wewnętrzny, szukając ratunku w pracy, tej rutynowej, dobrze im znanej, ale robota nie klei się rąk. Tamte przeżycia, tamtych osób, są właściwe wszystkim ludziom, są też znajome każdemu z nas. Przełom następuje, kiedy na horyzoncie pojawia się Jezus. Coś pęka, coś się odradza, zaczyna się życie. Najlepiej wyraża to zachowanie Piotra. Sam jeden wyciąga na brzeg sieć z rybami, z którą nie mogła poradzić sobie cała grupa rybaków. Ile siły, ile życiowej energii może wyzwolić w człowieku jedno żywe, bliskie spotkanie z Panem. Tego także doświadczamy, o tym również wiemy….
Komentarze zostały przygotowane przez ks. dr Adama Dynaka
Książka na dziś
Traktat o prawdziwym nabożeństwie do Najświętszej Maryi Panny (mały)
Traktat o prawdziwym nabożeństwie do Najświętszej Maryi Panny to duchowe arcydzieło, którym inspirowali się wielcy czciciele Maryi: św. Jan Paweł II, św. Maksymilian Kolbe i sługa Boży kard. Stefan Wyszyński. Mimo upływu czasu pełne mocy słowa św. Ludwika Marii Grignion de Montfort wciąż porywają ludzi na całym świecie, prowadząc ich ku prawdziwej pobożności maryjnej
Książka do nabycia w Księgarni Mateusza.
18 kwietnia 2020
Sobota
Sobota w oktawie Wielkanocy
Czytania
(Dz 4,13-21)
Przełożeni i starsi, i uczeni, widząc odwagę Piotra i Jana, a dowiedziawszy się, że są oni ludźmi nieuczonymi i prostymi, dziwili się. Rozpoznawali w nich też towarzyszy Jezusa. A widząc nadto, że stoi z nimi uzdrowiony człowiek, nie znajdowali odpowiedzi. Kazali więc im wyjść z sali Rady i naradzali się. Mówili jeden do drugiego: „Co mamy zrobić z tymi ludźmi? Bo dokonali jawnego znaku, oczywistego dla wszystkich mieszkańców Jerozolimy. Przecież temu nie możemy zaprzeczyć. Aby jednak nie rozpowszechniało się to wśród ludu, zabrońmy im surowo przemawiać do kogokolwiek w to imię”. Przywołali ich potem i zakazali im w ogóle przemawiać i nauczać w imię Jezusa. Lecz Piotr i Jan odpowiedzieli: „Rozsądźcie, czy słuszne jest w oczach Bożych bardziej słuchać was niż Boga? Bo my nie możemy nie mówić tego, co widzieliśmy i co słyszeliśmy”. Oni zaś ponowili groźby, a nie znajdując żadnej podstawy do wymierzenia im kary, wypuścili ich ze względu na lud, bo wszyscy wielbili Boga z powodu tego, co się stało.
(Ps 118,1 i 14.15-16.18 i 21)
REFREN: Dziękuję, Panie, że mnie wysłuchałeś
Dziękujcie Panu, bo jest dobry,
bo Jego łaska trwa na wieki.
Pan moją mocą i pieśnią,
On stał się moim Zbawcą.
Głosy radości z ocalenia
w namiotach sprawiedliwych:
„Prawica Pana wzniesiona wysoko,
prawica Pańska moc okazała”.
Ciężko mnie Pan ukarał,
ale na śmierć nie wydał.
Dziękuję Tobie, żeś mnie wysłuchał
i stałeś się moim Zbawcą.
Aklamacja (Ps 118,24)
Oto dzień, który Pan uczynił, radujmy się w nim i weselmy.
(Mk 16,9-15)
Po swym zmartwychwstaniu, wczesnym rankiem w pierwszy dzień tygodnia, Jezus ukazał się najpierw Marii Magdalenie, z której wyrzucił siedem złych duchów. Ona poszła i oznajmiła to tym, którzy byli z Nim, pogrążonym w smutku i płaczącym. Oni jednak słysząc, że żyje i że ona Go widziała, nie chcieli wierzyć. Potem ukazał się w innej postaci dwom z nich na drodze, gdy szli na wieś. Oni powrócili i oznajmili pozostałym. Lecz im też nie uwierzyli. W końcu ukazał się samym Jedenastu, gdy siedzieli za stołem, i wyrzucał im brak wiary i upór, że nie wierzyli tym, którzy widzieli Go zmartwychwstałego. I rzekł do nich: „Idźcie na cały świat i głoście Ewangelię wszelkiemu stworzeniu”.
Rozważania do czytań
Ewangeliarz OP
Oremus
Czym innym jest opowiadanie o Jezusie, a czym innym mówienie w Jego imię. To drugie ma w sobie moc i stawia wobec konieczności dokonania wyboru. Dlatego mówienie w imię Jezusa może wywołać opór; jest bowiem możliwe zamknięcie się na Chrystusa i Ewangelię z powodu lęku przed zmianą. Motorem działania nie jest wtedy prawda i pragnienie dostosowania do niej swojego życia, ale chęć zachowania dotychczasowego sposobu myślenia i postępowania, którą pokrywa się byle jakimi pretekstami.
Ks. Maciej Zachara MIC, "Oremus" Okres Wielkanocny 2004, s. 24
Bractwo Słowa Bożego
Komentarze do poszczególnych czytań przygotowane przez Bractwo Słowa Bożego
Komentarz do pierwszego czytania
Postawa Piotra i Jana nie sprawiła nawrócenia kapłanów świątynnych, ale doprowadziła do zdumienia stróżów żydowskiej ortodoksji. To świadczy o mocy apostolskiego świadectwa. Nie możemy milczeć o tym, cośmy widzieli i słyszeli. Spotkania ze Zmartwychwstałym Panem nie da się zapomnieć ani wymazać z życia. Nie można też zaprzeczyć doświadczeniu Pięćdziesiątnicy i otrzymanej wtedy mocy Parakleta. To wydarzenie uświadamia nam, jak ważnym jest osobiste doświadczenie spotkania z Bogiem, takie, któremu nie można zaprzeczyć, ani pod naporem najgorszej przemocy, ani w wyniku najbardziej ciemnych własnych wątpliwości. Wiara Kościoła zbudowana jest na świadectwie uczniów Chrystusa, na naszym świadectwie. Nie wolno również przeoczyć ważnego szczegółu w relacji Łukasza. O ile w wyniku pierwszego wystąpienia Piotra chrześcijańską wiarę przyjęło około trzech tysięcy ludzi a po uzdrowieniu chorego człowieka kolejnych około pięciu tysięcy mężczyzn, tak teraz jest już mowa o ludzie, który stanął po stronie apostołów contra swoim przywódcom: Wszyscy zaś wielbili Boga z powodu tego, co się stało. Dzieło chrystianizacji świata postępuje milowymi krokami po arenie historii. Z małego ziarna apostolskiego świadectwa wyrasta ogromne drzewo, które ma na imię Kościół Jezusa Chrystusa.
Komentarz do psalmu
Responsorium stanowi naszą odpowiedź na treść czytania. Słowa Psalmu doskonale brzmiałyby w ustach Piotra i Jana, prześladowanych za swoją apostolską postawę, ale też zwycięzców konfrontacji pomiędzy tym co nowe i stare, tym co Boże a tym co ludzkie, tym co otwarte a tym co zasklepione w swoim zacietrzewieniu, tym co gotowe się dzielić aż po krańce świata a tym, co ciasne, zazdrosne i pełne zawiści. Oni mogliby dziękować Bogu, Jego prawicy, za okazaną moc i ocalenie od śmierci. My również powinniśmy dziękować za ocalenie od śmierci wiecznej, za to, że Jezus jest naszym Zbawcą, którego troskliwej miłości doświadczamy na każdym kroku. Śpiewajmy więc, razem z psalmistą, z apostołami i całym Kościołem, oddając cześć Bogu.
Komentarz do Ewangelii
Fragment zakończenia Ewangelii Marka, czytany dziś w liturgii, pełni rolę podsumowania całej treści na temat zmartwychwstania Jezusa, którą otrzymywaliśmy przez cały tydzień. Jest tutaj mowa o kilkakrotnym ukazywaniu się Jezusa różnym osobom i w różnych okolicznościach, ale są także mocno podkreślone brak wiary i zatwardziałość serca uczniów. Jeden, jedyny raz zmartwychwstały Pan powiedział te słowa. Pisze o tym Marek, który nie raz dokonuje w swojej Ewangelii mocnych spostrzeżeń i wniosków. Może dziwić fakt, że po takich wyrzutach braku wiary Jezus od razu obdarza uczniów misją głoszenia Ewangelii całemu światu. Ci niewierzący, o zatwardziałych sercach mieli czynić coś, do czego po ludzku nie byli zupełnie zdolni. Dla ludzi to niemożliwe, ale nie dla Boga, bo dla Boga wszystko jest możliwe (Mk 10, 27). Możliwym było zmartwychwstanie, dlatego możliwym jest również posługiwanie się tak marnymi narzędziami, jakimi my jesteśmy.
Komentarze zostały przygotowane przez ks. dr Adama Dynaka
Książka na dziś
Naturalne kuracje w przeziębieniu i grypie
Nawet największy zapas antybiotyków i drogich, szeroko dziś reklamowanych syntetyków zgromadzony w domowej apteczce wcale nie zagwarantuje nam skutecznego leczenia przeziębienia, grypy i innych jesienno zimowych infekcji. Niekiedy bardziej pomocne w kuracjach mogą okazać się leki z apteki Pana Boga często dostępne za darmo lub za niewielkie pieniądze
Książka do nabycia w Księgarni Mateusza.